بسم الله الرحمن الرحیم
بعد از ظهر دیروز به سینما رفته و به تماشای فیلم سینمایی "بادیگارد" نشستم ، فیلمی که بر خلاف اکثر فیلم ها، توانست نظر مرا جلب کند و تحسین مرا برانگیزاند ، باید به ابراهیم حاتمی کیا دست مریزاد گفت بابت ساختن این چنین فیلم وزینی ،
بادیگارد نشانگر گوشه ای از تفاوت برداشت هایی است که نسل امروز از حوادث و اتفاقات و تحولات جامعه خود دارند ، تاکید حاج حیدر فیلم بر استفاده از کلمه "محافظ" به جای کلمه "بادیگارد" این مطلب را القاء میکند که ارزش ها و اهدافِ مقدّس انقلاب ما، نزد مسئولین و شخصیت های نظام، در طول گذشت سه دهه از انقلاب ، دست خوش تغییراتی بنیادین شده است، و این خطر را گوشت زد میکند که اگر برای این پدیده فکری نشود امثال حاج حیدرها به حاشیه رانده شده و مورد تهمت واقع خواهند شد، حاتمی کیا با ساختن بادیگارد حرف های بسیاری را با جامعه خود در میان گذاشته که شاید بسیاری از آنها حرفها خوشایند عده ای نباشد ولی برای کسی که جسارت داشتن برای گفتن حرف های ناگفتنی در وجود او نهادینه شده ، باکی نیست .
اباء حاج حیدر ذبیحی از محافظ شدن برای سیاسیون بیان گر وجود فسادی پنهان و آشکار در عالم سیاست است و کم و بیش در بدنه همه دولت های سرکار آمده وجود داشته و دیده میشود ،
خلاصه بادیگارد میخواهد درس اخلاق بدهد به همه آنهایی که نیازمند تذکّراند !
صحنه های جذاب و دیدنی بادیگارد قدرت آن را دارد که بیننده را پای پرده سینما میخکوب کند و نگذارد مخاطب خود از دیدن این فیلم ملول و خسته شود، حرف در مورد بادیگارد و کارگردان دوست داشتنی آن و پرویز پرستویی عزیز فراوان است اما شاید بتوان گفت حرف اصلی حاتمی کیا در این فیلم این باشد :
چرا اثبات بخشی از ارزش ها ما برای بعضی ، نیازمند فدا شدن امثال حاج حیدرها می باشد ؟! به عبارت دیگر چرا ما در نظام جمهوری اسلامی برای اثبات هر مطلب حقی ، باید هزینه هایی بدهیم ، تا در نفوس عده ای اندکی تحول حاصل شود و تغییری در نگرش ؟! .
