وقتی انسان به تاریخ نظر می کند، می یابد که موفقیت مستکبران و ظالمان در

طول تاریخ مرهون عده ای است که در جبهه مقابل به جبهه خود خیانت کرده و

خبیثانه به نفع دشمن فعالیت کرده اند،

تاریخ جبهه حق سرتاسر پر است از خیانت خودی ها، و صفحه روزگار سیاه است

از لجن کاری مرعوبین داخلی به نفع دشمن، اگر نبود خباثت ها و خیانت های

عده ای خود فروخته هیچ گاه خاتم الانبیاء (ص) در جنگی تنها نمی ماند، اگر نبود

دنیا طلبی عده ای به ظاهر مسلمان، هیچ وقت شخصیتی چون امیر المؤمنین

خانه نشین نمی شد، آری نقل خباثت ها و عداوت های دشمن نیست، نقل دین

فروشی است، نقل وطن فروشی است، دین فروشی یعنی به خاطر حفظ موقعیت

چند روزه خود، چشم بر اعتقادات و آرمان های خود ببندی و مهره های بازی را طوری

دیگر بچینی، وطن فروشی یعنی چشم بر توده مستضعف ببندی و با دقت منافع

خود را رصد کنی.

"یتیم خانه ایران" اثری نیست برای تقویت خوی استکبار ستیزی در نهان جوانان این

مرز وبوم، زیرا اگر چه این فیلم این مهمّ را هم در بر دارد، اما رسالت او ایجاد

سوال هایی است در ذهن جوانان امروزی،  

"یتیم خانه ایران" نقل دشمنی دشمنان نیست، این که انگلیس خبیث بر سر پدران

و مادران ما چه آورده است بسیار مهم است، اما مهم تر از آن نفوذی های داخلی

هستند که وطن را تبدیل کردند به جولانگاهی برای اجنبی ها، کشت و کشتار

انگلیسی ها چیز عجیبی نیست، اقتضای طبیعت و خوی آنهاست، آن چه که عجیب

است این است که چرا پدر بزرگ های ما آن فاجعه را از چشم روس ها می بینند؟!

چرا در تاریخ ما این قتل عام ثبت نشده و چرا در کتاب های ما این قطعه از تاریخ به

نسل های بعدی منتقل نشده است؟! ابوالقاسم طالبی با خلق اثری فاخر و بسیار

به یاد ماندنی، ورقی خونین از تاریخ میهن را بیرون کشید و در مقابل دید جهانیان به

نمایش گذاشت، اما این تنها هدف او نبوده است،

طالبی با ضمیمه کردن چاشنی "زیرکی"، به "تدبیر" و "تعهد " با خلق این اثر

سوال هایی را در ذهن جوان امروزی پدید آورده است که مطالبه جواب های آن

سؤالات پَر خیلی ها را خواهد گرفت.

در پایان به نوبه خود از زحمات و فعالیت های ستودنی کارگردان این فیلم تشکر کرده و

از خداوند متعال می خواهم هیچ گاه دست طالبی را از تمسک به دامان مادر سادات جدا نگرداند.

بعد از کارگردانی فیلم ارزشمند "دهلیز" و بازیگری در "طلا و مس"، این بار بهروز شعیبی با "سیانور"،

به گیشه های سینما آمده و اثری ستودنی خلق کرده است، سیانور داستان کسانی است که از

روحیه انقلابی بودن جوانان ایرانی واز خصلت شورش علیه ظلم واستکبار که در نهاد ایرانیان

به ودیعه گذاشته شده است سوء استفاده کرده اند، سیانور داستان جوانانی است که برای

ارضاء هیجانات انقلابی خود مسیری غلط را بر گزیده اند.

کارگردان سیانور با انتخاب بسیار خوب بازیگران و داستانی بسیار هیجانی، توانسته است اثری را

خلق کند که مخاطب را پای پرده سینما میخ کوب می کند، او بسیار هنرمندانه توانسته است

پشت پرده و کیفیت فعالیت های مجاهدین خلق در برهه قبل از انقلاب اسلامی را به تصویر بکشد،

هنرمندی کارگردان و دقت فیلم نامه به حدی است که به گمان بنده، کسی که در آن دوران نبوده

است با دیدن این فیلم چونان در فضای فعالیت ها و تحرکات مجاهدین خلق قرار می گیرد که

می توان گفت از پدرانش چیزی کم تر نمی داند.

سیانور در تاریخ ماندگار خواهد شد و به یقین می توان گفت بهترین اثری که در رابطه با این موضوع

خلق شده است فیلم جناب بهروز شعیبی است.

سیانور نشان داد که کارگردان آن سیری صعودی را در پیش گرفته است و أثر أخیر او نسبت به

فیلم های قبلش بسیار دقیق تر و اثر گذارتر می باشد.

در این جا به کسانی که می خواهند درکی بهتر نسبت به ماهیت تروریست های تکفیری و

داعشی های تروریست، داشته باشند، دیدن فیلم سیانور را توصیه می کنم.

این چند خط برداشت و نظر بنده بود در مورد آخرین فیلم بهروز شعیبی، شاید منتقدین سینما

و متخصصین این حوزه، نسبت به این فیلم نظری متفاوت داشته باشند و اشکالاتی را بر این

فیلم وارد بدانند، که طبیعتا نظرات آنها به حقیقت نزدیک تر خواهد بود.

مدت زیادی از اتمام اکران ایستاده در غبار نمی گذرد، فیلمی که در جشنواره فجر،

سیمرغ های فراوانی را از آن خود کرد، و توانست نظر مثبت منتقدان و صاحب نظران

را به خود جلب کند.

موضوع بِکر و شخصیت کاریزمای حاج احمد، و توجه ویژه نیروهای انقلابی به سرنوشت او،

از مواردی است که در قضاوت در مورد این فیلم و در بازتاب مثبت آن در میان مردم بسیار

موثّر بوده است، اما این موارد دلیل نمی شود که هنرمندی و تلاش ستودنی کارگردان و

عوامل فیلم نادیده گرفته شود، موسیقی فوق العاده و هماهنگی صدا و تصویر در این فیلم،

ایستاده در غبار را جزء کم نظیر ترین کارها در حوزه فیلم های سینماییِ مستند گونه، قرار داده است.

صحنه سازی بسیار جالب و طبیعی، از کوچه و بازار قبل از انقلاب و صحنه های بسیار

طبیعی از نبردهای کردستان و آزاد سازی خرمشهر، از جمله نقاط قوت این اثر می باشد.

نمی توان منکر شد که این اثر، خصوصا 20 دقیقه اول آن برای آن دسته از مردم که با موضوع

این فیلم و شخصیت حاج احمد متوسلیان آشنا نیستند خسته کننده و ملال آور است،

اما اگر مخاطبِ نا آشنا، اندکی صبر پیشه کند و دل به این اثر بسپارد در نهایت از دیدن این اثر

پشیمان نخواهد شد و خاطره خوشی از این فیلم در ذهن او خواهد ماند.

این مطالب و نکاتی که ذکر شد، مواردی است که اساتید این فنّ و منتقدین عرصه سینما،

بهتر از این ها به آن پرداخته و ارزیابی کرده اند و اصلا ملاک در اهداء سیمرغ های مختلف،

این گونه نکات فنی و هنری است.

اما به نظر بنده هنر "ایستاده در غبار" و آن چه این اثر را از آثار هنری دیگر متمایز می کند

این است که این فیلم توانسته تکانی دهد به صفحه خاطرات فرزندان خمینی ره و اندکی

غبارها و خاک هایی را که در این سه دهه بر روی آن نشسته است، بزداید.

حاج احمد متوسلیان اگر چه از بعضی جهات بی نظیر است اما امثال حاج احمد شخصیت های

بسیاری داریم که در افکار و اذهان جوانان ما جایی ندارند، شهید بزرگوار محسن وزوایی که یکی

از نیروهای حاج احمد است خود می تواند سوژه فیلمی مستقل باشد؛ حتی خود "ایستاده در غبار"

نتوانسته شخصیت حاج احمد متوسلیان را به طور کامل به نمایش بگذارد و به اعتراف خودِ کارگردان

در یک برنامه تلوزیونی بعد از آن که یکی از همرزمان حاج احمد خاطره ای از او نقل کرد و به بیان

گوشه ای از فضائل او پرداخت، آقای مهدویان گفت : "ما این خاطرات را در فیلم نیاوردیم چون

می ترسیدیم مردم باور نکنند!"

این جمله آقای مهدویان  خیلی معنی دارد، باید نشست و فکر کرد چرا بعد از گذشت سه دهه از انقلاب،

ما هنوز در پذیرش و باورِ عظمتِ سربازان حضرت روح الله لنگ می زنیم، و یک کارگردان نمی تواند

همه آن چه از متوسلیان می داند در قاب تصویر به نمایش بگذارد.

از شخصیت ها و قهرمان که بگذریم، تاریخ انقلاب حوادث مهم و اتفاقات عظیم و به یادماندنی کم ندارد،

اما نمی دانم چرا این نوع سوژه ها در قاب سینمای ما جایی ندارند. در سال های اخیر آثار هنری انقلابی

کم ساخته نشده است اما هرکسی می داند کار یک گروه فیلم سازی با تجربه، با فیلم هایی که جوانان

تازه کار و دغدغه مند تولید می کنند چه قدر تفاوت دارد، و این جا این سوال مطرح می شود که چرا بدنه

هنرمندان کاربلد و با تجربه "سینمای ایران" با "افتخارات ایران" بیگانه اند ؟! البته در این گیر و دار باید ظهور

آثاری چون ایستاده در غبار را مبارک وغنیمت شمرد،

لکن باید توجه داشت که "ایستاده درغبار" نقطه ایده آل یک اثر هنری انقلابی نیست،

اما نقطه شروعِ بی نظیری می تواند باشد.